Dünya Sarılma Gününün Düşündürdükleri

Bir sarılsaydık birbirimize, hep sarılsaydık ne güzel olurdu… ‘Söylenmemiş sahipsiz bir şarkı’ gibi kalmasaydık ortada…

Dünya Sarılma Günü’ymüş bugün.. sevseydik birbirimizi, sarılsaydık sıkıca.. acılar azalır mıydı? Bir bomba Uğur Mumcu’yu paramparça etmez, Bahriye Üçok’un kızının kalbinde onulmaz bir yara açmaz mıydı? Hrant, bir güvercin ürkekliğiyle değil narinliğiyle yaşamaya devam eder miydi, dilinden ‘barış’ı düşürmeden… Kubilay daha 24 yaşındayken bağnazlığa ve çok karanlığa kurban gitmese, çocukluğumun 24 Aralık gününü Menemen’in ayazıyla anımsar mıydım ki.. Ali İsmail, Eskişehir’de bir fırının önünde ölesiye dövülmez de o sokaklarda sevdiğine sarılarak yürür müydü? Ethem Sarısülük, Kızılay Meydanında polis dayağıyla öldürülmese her geçerken o kaldırımdan içim acımazdı da eylemin güzelliğini anımsar mıydım acaba? ‘Diyarbakırlıymış adı Bahtiyar’ şarkısı dillerden düşmezken sadece Kürtçe söylemek istediği için ölüme sürülür müydü Ahmet Kaya? Berkin bir gün ekmek almaktan sıkılacağı, yorulacağı o yaşa gelir miydi?

Bir ölü yatıyor
on dokuz yaşında bir delikanlı
gündüzleri güneşte
geceleri yıldızların altında
İstanbul'da, Beyazıt Meydanı'nda

Şiirini yazar mıydı Nazım, Turan Emeksiz sadece daha iyi bir düzen istediği için öldürülmese!?

Yazamadım, sayamadım Denizler’i, Maraş’ta, Çorum’da, Sıvas’ta… yakılarak öldürülenleri... Ankara Garı’nda katledilenleri…
Çok geldi geçmiş... Ne karanlıkmış meğer! İnsanlık tarihinin hafızasında kapkara günler varken ‘Hafıza-i beşer nisyan ile malül’müş derler ya... değilmiş ama!

Bir sarılsaydık birbirimize, hep sarılsaydık ne güzel olurdu…
‘Söylenmemiş sahipsiz bir şarkı’ gibi kalmasaydık ortada…